Dieverdaotsie of overlast?

Elke maand schrijft een raadslid of wethouder van Gemeentebelangen Noordenveld over hetgeen hem of haar bezighoudt. Deze maand schrijft raadslid Rik van der Es over het dilemma dieverdaotsie of overlast. 

‘Dan moet je maar in een hutje op de hei gaan wonen’ is veel gehoorde reactie als iemand klaagt over overlast. Maar er is een klein probleempje, spoiler alert: Je mag in Nederland helemaal niet in een hutje op de hei gaan wonen. Die natuurgebieden worden beschermd. Bovendien, als iedereen die overlast ervaart daadwerkelijk op de hei gaat wonen, hebben we geen hei meer. En al is het spreekwoordelijk bedoelt, ook dan is de kans niet heel erg groot dat je plek in Nederland kan bemachtigen waar je in afzondering en in alle rust kunt leven.

15 miljoen mensen

Op de basisschool leerde ik dat Nederland een van de dichtstbevolkte landen ter wereld is. We zongen destijds vrolijk mee met ‘15 miljoen mensen’ van Fluitsma & Van Tijn. Inmiddels kunnen we er bijna 18 miljoen van maken. Een stijging van 20%. En dat terwijl Nederland er qua oppervlakte niet groter op is geworden. Of ik moet de aanleg van een tweede Flevopolder compleet gemist hebben…

Het dichtbevolkte landje is dus nog dichter bevolkt. Je hoeft nooit ver te lopen om een huis tegen te komen of een medemens te treffen. En al die extra mensen hebben naast een huis ook een stukje asfalt, een sportveld, een supermarkt en de nodige ‘dieverdaotsie’ nodig. En dat kan weer voor de nodige overlast zorgen.

De tekst gaat onder de foto verder.

Positieve kanten

‘Over·last (de; m), 1. al te zware last. 2. hinder, leed: overlast ondervinden van de hoge waterstand; geluidsoverlast.’ Zo staat het in de Dikke Van Dale beschreven. Dat klinkt niet heel erg positief. Toch ben ik van mening dat er ook positieve kanten aan overlast zitten. Het betekent vaak dat er gewerkt wordt aan verbetering. Bijvoorbeeld bij wegwerkzaamheden. De weg zal uiteindelijk beter worden, maar tot die tijd ervaart men overlast. Of overlast legt een probleem bloot. Overlopende putten geven bijvoorbeeld aan dat het riool niet meer berekend is op de hoeveelheden regen. Maar overlast geeft ook aan dat mensen ergens plezier hebben. Denk maar aan een festival of een dorpsfeest. Voor velen onder ons het hoogtepunt van het jaar, maar voor de ander een verschrikking. Dat is heel persoonlijk.

Slikken

Enige jaren geleden ontving ik, als toenmalig secretaris van de plaatselijke Volksvermakers een keer een opzegging van een lid die overlast ervaarde van de klanken van de Hollandse hits die tijdens het RadioNL-festijn door Roden schalden. Echter, als wielerliefhebbers vond hij de normaalste zaak van de wereld dat te pas en te onpas openbare wegen werden afgesloten voor wielerwedstrijden. Daar waar weer menig Hollandse hits-liefhebber zich weer aan ergert. Dan kun je twee dingen doen. Of je organiseert geen muziekfestival en geen wielerwedstrijd meer en niemand ervaart meer overlast, maar ook geen plezier meer. Of je slikt allebei een keer en behoudt daardoor ook je eigen pleziertje. Ik zou toch voor de tweede optie pleiten.

Niet bagatelliseren

Het is te makkelijk om direct melders van overlast naar een hutje op de hei te verwijzen. Het ervaren van overlast moet je namelijk niet bagatelliseren en kan mensen echt tot wanhoop drijven. Je zal maar ondernemer zijn, net twee jaar Corona het hoofd hebben kunnen bieden en vervolgens ligt de hele straat voor je deur open. Je zal maar jarenlang bij elke stevige regenbui je keuken weer moeten dweilen. Of je zal maar knettergek worden van de dreunende bass van events bij jou voor de deur. De mens kan veel aan, maar als die emmer eenmaal vol is, is elke druppel er één te veel.

‘Als je in het centrum van een dorp gaat wonen moet je niet zeuren over geluidsoverlast’ is ook een vaak gehoorde kreet. Deze is ten dele waar. Als je recent in het centrum van Roden bent gaan wonen en je hebt last van de Rodermarkt, dan moet je eventjes in de spiegel kijken en jezelf afvragen of je je huiswerk wel goed hebt gemaakt. Maar als je daar bent gaan wonen in een tijd dat er alleen nog maar stemmingsorkestjes in de cafés speelden, is dat niet meer te vergelijken met de harde bass die je vandaag de dag vaak hoort en waarbij het porselein je van de planken trilt. 

Het is een illusie om alle overlast te voorkomen. We leven namelijk dicht op elkaar. We moeten eenmaal accepteren dat stationairlopende moteren, schreeuwende kinderen op speelveldjes, lallende kroeggangers, wegafzettingen, evenementen of wat dat ook, bij het leven horen. Maar overlast of het ervaren van overlast is ook te voorkomen. Vaak op een hele simpele manier. Door gewoon met elkaar in gesprek te gaan. Door niet direct de hakken in het zand te zetten, maar door begrip op te brengen voor elkaars situatie en door beiden mee te bewegen. Alleen zo voorkom je dat die emmer volloopt. En wellicht bieden de oplossing ook nog wel mogelijkheden voor meer. 

Schaatsen op het evenemententerrein

We hebben midden in het centrum van Roden een prachtig mooi evenemententerrein liggen. Dat is uniek! Maar het grootste gedeelte van het jaar gebeurt er niks. Doodzonde eigenlijk. Hoe mooi zou het zijn als daar het hele jaar dieverdaotsie is. Naast het prachtige Concours Hippique tijdens Hemelvaart, de Jaarbeurs van het Noorden en een aantal braderieën leent het terrein zich uitstekend voor bijvoorbeeld een pannakooi, een park, een speelplaats, een mooie startplaats voor ATB-routes, leuke kleine festivals zoals het Lucky 4 festival, beachvolleybaltoernooien en wellicht kunnen we er in winter wel een ijsbaan van maken!

En daarna lekker aan de warme choco bij een gezellige horecagelegenheid of wie weet kopen we dan ook wel weer een visje of een patatje bij een vis- of patatkar op de Brink!

Voor de een dieverdaotsie. Voor de ander weer overlast…

1 februari| De jeugd heeft de toekomst

Als ik dit schrijf, eind januari 2023, is het nieuwe jaar alweer een aardig eind op streek. We hebben een roerig jaar afgesloten, waarin de ene ‘crisis’ de andere leek op te volgen, maar ook jaar waarin we met een nieuwe gemeenteraad en een nieuw college aan de slag konden met ons programma ‘Samen bouwen aan Noordenveld”. Voor mij is dit de tweede periode als wethouder en, eerlijk gezegd, het was best even wennen. In de eerste plaats natuurlijk met nieuwe, jonge collega’s die met hun frisse blik op de zaken een heel nieuwe dynamiek in het college brengen. Maar ook omdat ik een paar nieuwe portefeuilles onder mijn hoede heb gekregen. Lees verder…